२०74 सालको कुरा हो  मेरो छोरा कुशल मानसिक रोगको सिकार को लक्षणहरु देखा पर्न थाल्यो । धामी झाक्रि देबी झारफुक सबै गरीयो । केही नभए पछि पोखरा काठमाण्डौका सबै डाक्टर चारीयो डाक्टरले मानसीक सबन्धि औषधि चलायो । त्यही औषधीको साहाराले केही महिना बित्यो। कामको सिलिलामा यु के जानू पर्ने भयो र गयो । यु के मा उस्को दाइ किशोर दाजुभाई भेट भए । दाईले भाईले खाने  औषधी थाहा पाई भाईको बारेमा सबै जानाकारी लियो । भाईको कुरा सुनेपछि  औष्धी नखान भन्यो । भाईको सबै लक्षण बुझेपछि उस्लाई औफ्नो साथीको याद आयो (अनिल साथी ) केहीदिनको बसाई पछि नेपाल जा अनिल मेरो साथीसंग भेट भनी पठायो। कुशल नेपाल आए लगतै अनिलसंग भेट भयो । अनिलले कुशललाई बह्मज्ञानमा ल्याउन मद्धत गरे ।केही दुईचार पटक कुशलका बुढाबुढी मात्र आए । त्यसपछि ममी हजुर पनि गए मलाई राम्रो हुन्छ रे भनेपछि २०७४! ४ ! २४ गते म आए । छोराको मायाले म आए । मामाले सोध्नुभयो छोराको रोग सन्चो हुन्छ भनेर आउनुभयो ? मैले हो मामा भने मलाई के थाहा जीवन मृत्यु र सृष्टि के हो भनेर। जब मैले किताब पढ्दै बह्मज्ञानकोनियम पालना गर्न थाले केही खुसी छायो छोराको अकाल मृत्यु थियो हास्न थाल्यो उस्का जिवनका नयाँ बाटोहरु खुले । त्यसबेला छोराको बाटो खुल्यो भन्थे अहिले मलाई प्रष्ट थाहा भयो कि मेरै बाटो खुलेको रहेछ । सदा शिबजी कि जय। मामा माइजू हजुरहरुको संघर्ष र त्यागले अकाल मृत्युबाट कति बाचेका छन । धन्वाद मामा माइजू ।

This post is also available in: English

Leave a Reply